Eksena sa ER

akala ko di na ko maiiyak sa mga situation sa ER lalo na kapag may nag-aarrest. hindi naman sa sanay na ako,pero kailangan kasi na ipakita mo na walang bahid ng emotion lalo na kapag nagrerevive ng pasyente. nandun syempre ang concern at empathy pero ang main goal is to revive the patient.

hindi sa naiiyak ako dahil 3am na ako naglunch at nagdinner, tapos kinabukasan di pa nagbreakfast at lunch

hindi sa naiiyak ako dahil umabsent yung iba kong cointern at iniwan na magextend sa ER,

hindi rin dahil sa madaming utos ng mga residents na halos di mo alam kung sino uunahin,

hindi rin sa dahil sa drama ng mga nagpapamedico legal, nasampal ng kalive-in, nasipa ng kapitbahay, natusok ng barbeque stick sa tiyan ng kalaro. nabaril sa tuhod, nabalian ng buto, nasaksak sa likod, nabugbog ng mga tao dahil magnanakaw.

kung hindi sa isang lolo na nagpapahid ng luha habang nirerevive ko ang asawa nya. isang lolo na nagpupunas ng luha sa mata nya, naawa ako, hanggang ngayon kapag naiisip ko yun. naiiyak pa rin ngayon sa totoo lang. nakita ko kasi na mahal na mahal nya yung asawa nya, na hanggang sa huli nandun sya sa tabi. habang nagcCPR ako, tumulo talaga yung luha sa mata ko. ginawa naman namin lahat pero huli na rin nung dinala yung lola dun.

huli na...

naalala ko yung video na to mula sa isang paboritong pelikula ng Pixar na UP