Mata...

Sa larawan ko lang na ito napansin na malungkot ang mata ko. Di ko siguro binibigayang pansin ang tunay kong nararamdaman. Binabalewala lamang ang tunay kong saloobin. Sa labas nga naman, ako ang tipong di mo mapapansing may iniisip na malalim. Palabiro kasi ako sa aking mga kaibigan. Kung wala namang ginagawa o kinakausap, tahimik lang ako sa isang sulok. Nakatunganga sa kawalan.


Bakit nga ba ako malungkot? Matagal na rin akong nag-iisa, yung single ba.. Di ko na sasabihin kung kelan yung huli. Pero yung huling dalag na aking dinidiga ay may syota na pala. Oo, napagsabay nya kami. Ang saya ano? Matagal na walang nakakausap sa akin noon. Dinibdib ko iyon ng labis. Nadala pa ata ako sa ospital makaraan ang isang lingo kasabay na rin sa labis na pagod sa eskwela.


Naramdaman mo na ba na umuwi ka sa iyong bahay, pumasok ng kwarto at sumagi sa isipan mo… Eto na naman ako, magisa sa kwarto na to. Ni walang magtatnong kung “kamusta ang araw mo”, wala yung tao na yayaya sa iyo na “kain na tayo”, wala yung tao na magsasabi sa iyo na “OK lng iyon, makakabawi ka rin”. Mga katagang masambit lamang ng espesyal na taong iyon, mawawala na lahat ng pagod sa katawan mo.


Kasalanan ko rin naman, masyado kasi akong nagiging pihikan. Minsan, di ko mapigilan ikumpara sa aking nakaraan. Alam ko naman mali iyon. Pero minsan, di ko iyon mapigilan.


Naisip ko rin, na sana, kung darating sya. Sya na yung taong magiging katapat ko. Yung taong nilaan para talaga sa akin. Sya na magpapatino sa akin at magiging rason bakit ako narito. Sya, na papawi ng kalungkutan sa mga matang ito.